Behoud Lutkemeer krant
"Behoud Lutkemeer" zet zich in om de Lutkemeerpolder te behouden.
De stand van zaken en toekomstvisie wordt door hen verwoord in de krant met de gelijknamige naam "Behoud Lutkemeer".
Tja duidelijker kan het niet, kopieer en plak deze link in je browser;
http://behoudlutkemeer.nl/wp-content/uploads/2021/01/Behoud-Lutkemeer-Krant-v0.8-web.pdf
Een gratis abonnement op de nieuwsbrief houdt u ook op de hoogte;
https://behoud-lutkemeer.email-provider.nl/web/pilkzrsmbj/9i7oeo5csh/xdl3p4p2hj/dnhq6cfojr
Met deze keer een bijdrage van ir H.C.M. Heyning
Een weemoedig afscheid? –of een nieuwe toekomst!
Het is een stille zaterdag en nog volop zomer. Ik besluit de Lutkemeer en Ookmeer te bezoeken – lang niet gedaan. Naarmate de weg de stad verlaat neemt het verkeer af en wordt het overzichtelijker. Links de stad, rechts de polders die gezamenlijk de westelijke groene scheg van Amsterdam vormen: de Scheg van West, tussen de Sloterplas en de Haarlemmermeer. "Ik zit middenin het vermaarde Algemeen Uitbreidingsplan,” denk ik, "internationaal bekend en geroemd –we waren vorige eeuw heel vooruitstrevend want "een stad die groeit moet kunnen ademen.”
Voor Westgaarde ga ik rechtsaf de Osdorperweg op. Vroeger stond hier een allegaartje van alles wat Onze Lieve Heer verboden heeft: illegale bouwsels, woningen, garagebedrijfjes, rommelschuren – je kon beter niet vragen wat daar gebeurde… Zo te zien is er niet veel veranderd, hooguit wat meer bebouwing. Aan de noordkant is zelfs nog het oorspronkelijke veenlandschap te zien met zijn smalle langgerekte kavels met kort op elkaar eindeloze sloten. Vroeger liepen die veenkavels tot aan de horizon van het IJ, nu stuiteren ze op de sportvelden en volkstuincomplexen. Een hedendaagse groene invulling van de groene scheg.
In de verte de hoge bomen van Westgaarde, de naam herinnert aan de oorspronkelijke westelijke tuinen. Nu is het een laatste rustplaats voor veel Amsterdammers. “Westgaarde was goed beschouwd de eerste aanslag op de agrarische Lutkemeer, maar wel een mooie groene,” denk ik bij mezelf.
De Lutkemeer, de Lutke oftewel de ‘kleine’: zo werd de waterplas genoemd in de tijd van het grote Helle Meer, de huidige Haarlemmermeer.
Vanaf de Osdorperweg daal ik af in de Lutkemeer, drooggelegd in 1865. Eigenlijk is nergens zo mooi een droogmakerij pal naast het oorspronkelijke veenlandschap te zien –een schoolvoorbeeld. Van kleinschalig veenlandschap naar grootschalige droogmakerij – voor zover de intieme Lutkemeer groot genoemd mag worden, ook weer in vergelijking met de grote broer Haarlemmermeer. Lutke, weet u wel.
Openheid tot aan de horizon die door de oude Aekerbedijking wordt gevormd en waar vroeger ook Raesdorp lag. Daarachter, nauwelijks hoorbaar, het gezoem van het voortrazende verkeer. Stilte, rust, uitzicht, een opstijgende vogel – een late leeuwerik? Het uitzicht is op brede stroken akkerbouwland met de gele en bruine stoppels van de laatste oogst. Hier krijg je als je het land inloopt geen natte voeten zoals in het zompige veen. De grond bestaat hier uit mooie kalkrijke zeeklei – de vruchtbaarste bodem die je je kunt bedenken.
Langs de oude Naeker Weg/Groen Wegh, waar later de nieuw gegraven Ringvaart zal lopen, zijn de contouren zichtbaar van restanten oud veen, nu een provinciaal natuurgebied. In mijn rug de groene steun van Westgaarde en vlak naast me de ecologische boerderij De Zonnebloem waar zoveel mensen hun inkopen deden, natuurhoning en spelt, of geholpen werden in hun bestaan. Kan dat zo blijven met zoveel minder grond?
Boeren, laatstelijk bioboeren – de Lutke was zijn tijd ver vooruit – haalden decennialang de oogst op en zaaiden het land weer in. Ze zijn verdwenen, hun land is opgekocht of bruut onteigend. Ruimte en stilte zijn gebleven, beide vaak node gemist in de grote stad, die zichzelf zo graag metropool noemt.
Wat gelukkig ook bestaat is de grote groep vrijwilligers met plannen voor een nieuwe Biopolder. Want de hoop blijft bestaan dat de gemeente terugkeert op haar schreden om de Lutkemeer verder te ‘verdozen’ met grote distributiecentra enzovoort.
Wageningen University heeft de revenuen berekend van zo’n Biopolder: het zijn miljoenen euro’s jaar in jaar uit dankzij onbetaalbare frisse lucht, sociale dienstverlening, recreatie en educatie, waterberging, een habitat voor uiteenlopende dieren en last but not least: voedselproductie aan de rand van de stad. Wat wenst een mens nog meer in deze tijd. Ik veer op.
Bij het verlaten van Lutke loop ik tegen een paar grote bouwdozen op: “Ga weg,” zeg ik “elders is bouwgrond genoeg. Laat Lutke met rust en gun haar een nieuwe, groene toekomst!”
ir H.C.M. Heyning
